حرص پیران و سخاى جوانان،

زن و مرد باید هم خو و کفو یکدیگر باشند،

تمر: ظاهرا مخفف تیمور است با حرکتى در (م) ما بین ضمه و فتحه، مولانا اعلام و اسامى اشخاص را گاه بصورت تکیه کلام و بدون اراده‏ى شخصى بخصوص استعمال مى‏کند، و ازین قبیل است لفظ «بو الحسن» و «بو العلا» که در مثنوى و دیوان کبیر بارها بکار رفته و مقصود از آن شخص مخصوص نبوده است.

فسانهْ زر: اشاره به شکایت زن عرب از فقر وناداری است.

کاسد: یعنی بی رونق.

رسن تاب: کسى است که ریسمان را تاب مى‏دهد، وقتى مى‏خواهند ریسمان را تاب دهند یک تن غرغره‏ى نخ را در مشت مى‏گیرد و دیگرى سر نخ را باز مى‏کند و عقب مى‏رود تا تمام نخ از غرغره باز شود سپس آن را مى‏تابد، این عمل را مثلى براى سیر قهقرایى گرفته‏اند.

راست ناید: یعنی راست نمی ایستد، نمی ماند.

مال مال: یعنی مالامال، پر، انباشته.

نَسَق: یعنی روش وشیوه، به این ترتیب، این طور.

شناعت: عیب کسى را به روى او آوردن و نکوهیدن، سرزنش کردن

شب دنیا سپری می‏شود و بامداد آخرت و رهایی فرا می‏رسد، تا کی فسانهْ زر و زیور و شکایت از ناداری؟ آن‌گاه که جوان و پر طراوت بودی حریص نبودی و قناعت داشتی، تو خود زر بودی اما اکنون اسیر زر شدی. تو به جای این‌که سیر کمالی داشته باشی، سیر قهقرایی داری. ما جفتِ هم هستیم و باید با هم‌فکری و با برنامه‌ریزی و مشورت، امور این جهانی را ـ با توجه به مصلحت ـ پیش ببریم. تک‌روی ما را به سر منزل مقصود نمی‏‏رساند. من که با دلی استوار از قناعت استقبال می‏کنم، تو چرا به سوی نکوهش و عیب‌جویی می‏روی؟

محتوای سخن مولانا در این ابیات این است که : توافق اخلاقى در زناشویى امرى مهم است، فقها (کفائت) را شرطى نیکو در ازدواج شمرده‏اند، کفائت آنست که زن و مرد از یک طبقه و از لحاظ خانواده و ثروت کفو و نظیر یکدیگر باشند، چنین مرد و زنى مقدمات و محیط تربیت آنها اغلب بهم نزدیک است، مثل هم فکر مى‏کنند، آرزوها و مقاصد مشترک دارند، بر یکدیگر بچشم حقارت نمى‏نگرند، این یکى برترى مقام و ثروت خاندان خود را برخ آن دیگرى نمى‏کشد و بالطبع یا هیچ اختلافى در سلیقه ندارند یا اختلافشان اندک است. بدین سبب جفت یعنى زن یا مرد باید که هم صفت و هم خو باشد تا اختلاف و دوگانگى در میان نیاید و زندگى آنها خوش و شیرین شود، مولانا این نکته را با مثالى از کفش و موزه و دو لنگه‏ى در و بار، روشن مى‏سازد که هر گاه ناهمتا و نابرابر باشند، موزه و کفش، پا را آزار مى‏دهد و راه رفتن با زحمت و رنج صورت مى‏گیرد و در خانه استوار بسته نمى‏شود و بار بمنزل نمى‏رسد چنان که با وجود ناهمتایى و دوگانگى زن و مرد، زندگانى به تلخى مى‏گذرد و سرانجام ممکن است بجدایى و طلاق کشد.